Samen met u onder de paraplu

Ja jullie lezen het inderdaad goed. Het is ***weer in Sri Lanka. Naar wij vernomen hebben zijn er zelfs een heel aantal mensen in het noordoosten gevlucht uit hun villages, maar jullie hoeven je geen zorgen te maken om ons, want wij zitten in Zuid-West, dus we hebben alleen last van doorweekte broeken en een verlepte Lonely Planet.

Daphne en ik zijn nu sinds vrijdag op pad en het is precies 1 dag mooi weer geweest haha. We begonnen onze reis in Kandy, ook wel de tweede hoofdstad van Sri Lanka, een prachtige stad gebouwd rondom een meer. We verbleven in een guesthouse met uitzicht op het meer en aapjes die ons gezelschap hielden tijdens het ontbijt, erg knus.

Net als voor alle andere touristen, was het ons plan om olifanten te bekijken, de tempel of the tooth te zien, langs het tea museum te gaan en de botanische tuinen een bezoekje te geven. We kwamen er al snel achter dat Kandy een stuk toeristischer was dan de plekken waar we tot dan toe geweest waren, want de prijzen zijn voor touristen létterlijk tien keer zo hoog als voor locals (toen wij bij het World buddhism museum naar binnen wilden betaalden wij 1000rp voor twee kaartjes en de man voor ons 100rp!) Ik zal jullie een opsomming van alle dingen die we hebben gezien tijdens onze uitstapjes besparen, maar wat zeker is is dat jullie de foto's moeten komen bekijken als we ooit besluiten terug te komen naar Nederland :p. Wat wel noemens waardig is, is dat we een olifant gewassen hebben! Met de buitenkant van een cocosnoot wordt dat hier gedaan! Wat een ervaring!

Inmiddels zitten we in een guesthouse in Ella, een idyllisch dorpje midden in de bergen. Ik zou uren enthousiast kunnen praten over de vriendelijke mensen, het uitzicht, de sfeer en de fantástische kaneelthee bij café chill (wat overigens op 3 minuten lopen van ons guesthouse ligt), maar eerlijk is eerlijk er zijn ook minpunten te benoemen. Zoals gisteravond toen we honger hadden en dachten dat we een pizza zouden krijgen. Tot dat de stroom plotseling uitviel en de oven het niet meer deed. Normale obers zouden in zo'n geval de klant inlichten en vriendelijk verzoeken om iets anders te bestellen. Sri Lankaanse obers daarentegen, die hebben schijnbaar de gewoonte om de klant te vertellen dat het probleem zo opgelost is en te adviseren om in plaats van die cola die je had besteld maar een mojito te nemen om het wachten dragelijker te maken. Toen we anderhalf uur en twee mojitos later nog steeds geen pizza gekregen hadden, zijn we van wanhoop maar een restaurantje opgeschoven haha.

Nu hoop ik dat jullie hebben genoten van ons verslag, want dat heb ik speciaal voor jullie op mijn telefoon zitten typen!

In ieder geval een fijne kerst en heel veel liefs,

Els en Daph

Wat een ellende 2.0, maar oh zo trots!

Hallooooo lieve allemaal

,

Zaterdag was het dan zover, als een stel goede toeristen pakten we al redelijk vroeg de trein naar Hatton om de Adam’s Peak te gaan beklimmen! Na wat ellendige ritjes gunde we onszelf een eerste klas reis, maar daar dachten ze bij de kaartverkoop anders over: ‘fully booked’. Met ons tweede klas kaartje in onze hand werden we al snel benaderd door een dove man. Hij plaatste ons op het perron en maakte ons duidelijk dat we op die plek moesten wachten. Even later kwam de trein aanrijden en daar was de man weer. Hij sprintte als een malle naar een gesloten deur en wuifde ons naar binnen en tadaaaa drie zitplekken voor ons! Natuurlijk wilde hij graag een bijdrage voor zijn dovenschool, maar ach, wij konden zitten!!! Na een treinreis van ruim vijf uur en een taxirit in de bergen van ongeveer anderhalf uur, kwamen we dan eindelijk op plaats van bestemming aan en ja het was het allemaal waard! We werden vriendelijk ontvangen, de kamer was meer dan prima, we hebben heerlijk gegeten en ook de biertjes smaakten top!

Vol goede moed doken we al vroeg onze bedjes in, want de wekker stond om 01.45! Bij het opstaan bleek de nacht niet zo voorspoedig als gehoopt, want Wil was ziek geworden. Bikkel als ze is, heeft ze toch besloten om het te proberen! Oke daar gingen we dan, links afslaan, langs het politiebureau, langs de grote buddha en dan de brug over, vervolgens langs de monniken om weer wat van onze roepies af te staan en daar zou het begin zijn! Helaas werd Willeke, zelfs na het gebedje van de Monnik weer ziek en hebben Els en ik (daph) haar terug moeten brengen naar het guesthouse. En waar zijn die tuktuks als je ze nodig hebt? Precies, nergens!! We verhoogden dan ook ons tempo en waren bijna drie kwartier later dan gepland weer bij het begin van de klim. We hadden dus duidelijk nog iets in te halen! Na ongeveer een half uur van onze starsprint was dit ook wel te merken; nu al zeiknat en doorweekt van het zweet. Meer dan ‘goed blijven ademen’, ‘we kunnen dit’ en ‘wat doen we onszelf aan’ konden we niet uitbrengen haha, maar na een krappe twee en half uur (wat echt een toptijd is, google maar even ja!!!) was daar het eindresultaat! Na een klim van 7km, bestaande uit zo’n 5000 tot 6000 traptreden, stonden we boven op de Adam’s Peak! Op tijd voor de zonsopkomst konden we eindelijk op adem komen en wauw wat waren we trots op onszelf!!!! Voor de terugweg namen we dan ook alle tijd, we moesten ten slotte nog het een en ander inhalen: pauzes nemen, foto’s maken, genieten van het uitzicht en natuurlijk het niet kunnen kletsen op de heenweg. De rest van de dag hebben we lekker uitgerust; we hoefden gelukkig pas de volgende dag terug te reizen.

Bij terugkomst was dan echt onze laatste week hier op het project aangebroken. Woensdag hebben we al afscheid genomen van de kindjes op de pre school tijdens hun kerstviering! Gekleed in onze Sari’s werden we als echte gasten ontvangen om de optredens van de kinderen te mogen bewonderen en er was zelfs een echte Santa aanwezig haha!

Vandaag is onze laatste dag hier.. We hebben net nog wat cadeautjes (stickers, ballonnen, stempels en foto’s) afgegeven op de pre school en afscheid genomen van de leidsters. Straks voor het laatst kroelen met de kindjes in het Nutrition Centre en dan is het echt tijd om onze spulletjes in te gaan pakken! Vanavond gaan we nog even lekker met z’n drietjes uit eten, want morgenochtend is dan toch echt het moment aangebroken dat we worden gesplitst. Als Els en ik onze rondreis gaan beginnen in Kandy, zal Willke’s reis naar huis beginnen.. Best een gek idee en we gaan haar zeker missen!!!! We hebben een toptijd hier gehad op het project

Even wat praktische info voor de mensen die echt niet zonder ons kunnen.. Els en ik nemen beiden geen laptop mee tijdens onze reis. We weten dan ook niet of we in de gelegenheid zijn om de blog verder bij te houden, maaaar mocht er zich een kansje voordoen, zullen we deze natuurlijk zeker benutten!

Jullie horen nog van ons!

Heel veel liefs,

Daph, Elsbeth & Willeke

de drie musketiers op pad

Hee,

Na een verder rustig verloop van de week gingen we een nog rustiger weekend tegemoet. Vrijdagavond Sinterklaas en twee daagjes lekker luieren aan het strand, een beetje bijkleuren. Zaterdag zijn we met z’n drieën naar Hikkaduwa gegaan, één surfparadijs. De trein was echt overvol en we stonden dan ook als sardientjes tegen elkaar aan aangedrukt. Ook deze keer kreeg Daphne het op magische wijze weer voor elkaar om een zitplaats te bemachtigen. Na amper een kwartier staan, werd ze al duizelig wat de andere sardientjes opmerkten en tadaaaa, Daphne had een plekje al veroverd. Ongeveer een uur later hadden Els en ik (Willeke) dan ook eindelijk een zitplaats, voor de resterende tien minuten.

Na een verfrissende duik, een lekker vers fruitsapje en een bruiner of roder tintje zijn we opzoek gegaan naar Basil. Basil is een Italiaans restaurantje in Hikkaduwa waar ze alles zelf bereiden, aldus Lonely Planet en met veel zorg uitgekozen door Elsbeth en Daphne. Dus opzoek naar Basil! We hebben de restaurantjes afgelopen maar nergens een Basil te bekennen, gevraagd aan de lokale mensen en nog steeds niet gevonden. Uiteindelijk maar besloten om bij Moonbeam wat te gaan eten. Belangrijk puntje, hier hadden ze ook pizza! Na het eten terug naar Moratuwa, in een gelukkig rustigere trein dan de heenweg.

Zondag zijn we naar de naaister geweest, we hebben van de week alle drie onze sari gekocht en moeten nu wachten op onze jacket (een soort shirt). 16 December mogen we ze ophalen, net op tijd voor de kerstviering op de pre-school!

Op naar Mount Lavinia, lekker geluncht en nog verder bijgekleurd. We zijn weer naar hetzelfde tentje geweest als de eerste keer, dit beviel ons toen goed en ze hebben er prima bedjes.

Dinsdagochtend al vroeg bezig geweest met ballonnen opblazen voor onze activiteit die we voor school zouden doen. Met z’n drieën naar de pre-school. Vol goede moed want alles was afgesproken en toegezegd door de leraressen van de pre-school, toch?

Alle goede moed was voor niets, de muzieklerares was er vandaag dus geen tijd voor onze activiteiten. Met het laatste beetje hoop hebben we gewacht tot elf uur. Dan donderdag onze activiteiten maar uitvoeren.

Zoals helemaal aan het begin van deze reis afgesproken zouden we ook een keer een village gaan bezoeken. Woensdag was dan eindelijk die dag. Om half vier ’s ochtends zaten we in de auto met als eerste bestemming Kandy. De reis naar Kandy duurde iets meer dan vier uur. Na een korte stop en wat bloedzuigers verder zaten we om half negen aan ons ontbijt in het centrum van Sarvodaya in Kandy. Na een lange tijd een keer gekookte eitjes in plaats van roerei, gebakken ei of helemaal geen ei.

Op naar de eerste village voor een meeting, de mensen waren erg dankbaar voor onze komst en hadden verschillende lekkere dingen meegebracht of gemaakt voor bij de thee. We hebben een van de projecten van Sarvodaya gezien, ze helpen hier met de bouw van een community house wat ook gaat dienen als pre-school.

Na een flinke tropische regenbui weer de auto in en op naar de volgende locatie. De eerste bewoners van Sri Lanka. Sarvodaya helpt hier met de irrigatieproblemen. Naar ons inzien kunnen deze bewoners het best omschreven worden als een stam. Er is ook een hoofd van de stam. Deze was er niet, maar de zoon nam het van hem over. De mensen praten geen Singalees of Tamil. Met de hulp van een tolk konden we communiceren, de vragen die wij stelde gingen naar Bandula, die vertaalde naar het Singalees voor de tolk en de tolk vertaalde het naar de taal die de stam spreekt. Dus voordat je een antwoord had was je weer eventjes verder. Het was erg interessant om te zien hoe de mensen in de stam leefde. Ze hebben eigen wetten, medicijnen en manieren van dagbesteding. We zijn nog even bij het irrigatieproject wezen kijken waarna de weg terug langzaamaan werd ingezet.

Al met al hebben we zeker 12 uur in de auto doorgebracht. Tegen elf uur waren we weer terug in Moratuwa en zijn we na deze lange dag meteen onze bedjes ingekropen.

Donderdag hebben we dan eindelijk onze activiteiten uit kunnen voeren. Bij binnenkomst kregen we meteen te horen dat het druk zou zijn vandaag. Ondanks dat hebben we toch onze activiteiten uitgevoerd en bleek het helemaal niet zo druk te zijn. Soms was het best lastig om een spel meteen duidelijk te krijgen en de kinderen allemaal de regels te laten volgen maar we hebben ons er goed doorheen geslagen en hebben de leerlingen, de leerkrachten en onszelf een leuke ochtend bezorgd!

Liefs Wilekel, Daphne & Elsbeth

weekend- en biospret

Hallo sneeuwpoppen en ijskonijnen,

Ik zal beginnen met het blijde nieuws dat het bij ons nog steeds heerlijk 30 graden is. Het begint zelfs beter weer te worden aangezien de regen en bewolking afnemen en de zon alsmaar toeneemt. Afgelopen weekend besloten we dan ook dat het wel een strak plan zou zijn als we weer naar het strand zouden gaan. Met een beetje hulp van Bandula en Lonely Planet boekten we een hostel in Unawatuna en gingen op pad. Onze vorige treinrit waar we heerlijk van het uitzicht konden genieten en superveel plek hadden om te zitten, was helaas een uitzondering op de regel zo bleek. We hebben 2 uur opgepropt tussen zwetende en stinkende mensen gestaan en nauwelijks naar buiten kunnen kijken omdat er zo’n triljoen mensen voor stonden. Gelukkig waren het wel allemaal goed gehumeurde mensen en hebben zo toch wel kunnen genieten van de reis. Bandula had ons gewaarschuwd dat we op moesten passen dat tuk-tuks ons niet zouden afzetten, dus we namen een tuk-tuk waar een meter inzat en gingen er toen vanuit dat het wel goed zou komen. Achteraf hebben we heel hard gelachen om onze naïviteit, want we hadden er niet echt over nagedacht dat ze ook wel eens veel te veel geld per kilometer konden rekenen. Uiteindelijk hebben we 800 Rp betaald voor het ritje dat eigenlijk ook wel voor 350 had gekund hahaha. Goed begin van het weekend was dat.

We besloten om naar Galle te gaan nadat we onze spullen in het hostel hadden gedumpt. Galle is een stadje waar in het koloniale tijdperk van Sri Lanka een heleboel gebouwen zijn gebouwd door Europeanen. Er hing dan ook Europese sfeer. Zo was Galle in vergelijking met Colombo veel rustiger (minder tuk-tuks en bussen die elkaar voorbij racen al toeterend naar elkaar) en er liepen veel meer toeristen rond. Dat zorgde er overigens niet voor dat wij minder een attractie waren voor de lokale bevolking, want ook in Galle kwamen er jongetjes foto’s maken van ons en kregen we vragen of we wilden trouwen. We dwaalden wat rond over de stadsmuren, dronken een goed sapje en namen daarna de tuk-tuk (voor 350 rp!!!!) weer terug naar het hostel waar we verbleven.

Helaas sloeg die avond het noodlot toe. We aten een hapje op het strand en dronken een lekkere cocktail onder de sterrenhemel, maar het eten viel niet helemaal goed bij Daphne, dus de volgende ochtend moesten Keira, Willeke en ik snel op zoek naar een apotheek, omdat wij (stelletje domme dozen) de meeste medicijnen in Moratuwa hadden achter gelaten. We liepen in de zinderende hitte een aantal kilometer naar een ATM en vervolgens de andere richting nog een aantal kilometer naar de apotheek en uiteindelijk bleven van de uren die we hadden gepland om op het strand te bakken en te zwemmen nog ongeveer 3 kwartier over haha. Gelukkig sloegen de medicijnen redelijk goed aan en voelde Daph zich goed genoeg om met de trein terug te reizen naar Moratuwa.

Na het weekend begon de week weer goed. We mochten dinsdag een dag mee naar het ziekenhuis met een aantal van de kinderen van het nutrition centre en zijn ’s middags sari’s gaan shoppen met wat hulp van Champika. Die hulp was dan ook wel welkom, want toen ik zelf probeerde om hem aan te doen begon Champika superhard te lachen toen ik uit het pashokje kwam.

En dan zal ik nu tot slot nog het grappigste moment van deze week beschrijven. In Colombo is nu een Europees filmfestival en er draaide een Nederlandse film (de marathon). Wij als echte trotse Nederlanders gingen daar natuurlijk heen en we dachten dat de bioscoop wel vol zou zitten met Nederlandse toeristen. Nee dus. Heel die zaal zat vol met Sri Lankanen. Nou het moment waarop ik bijna tranen gelachen heb (en niet eens alleen om de verschrikkelijk Nederlandse grappen in de film waar de Sri Lankanen niets van begrepen): de film begon en Daphne die wilde nog iets zeggen, maar zoals jullie weten, hebben Daph en ik allebei harde tetter stemmen. Schijnbaar vonden de mensen achter ons dat ook, want Daphne zei één woord en alle mensen riepen in koor SSSSSST! Nou wij kwamen niet meer bij.

We wensen jullie allemaal veel succes met jullie bevroren tenen.

Liefs,

Els, Daphne en Willeke.

Van heerlijke pasta tot een fles azijn

Hallo trouwe fans!

Zoals jullie op onze foto’s hebben kunnen zien, zijn we ons eerste weekend goed doorgekomen! Zaterdag begon onze dag met een nieuwe ervaring, namelijk ons eerste busritje. Dit was al een excursie op zich; je gaat zitten waarna vervolgens de assistent geld komt halen. De deuren zijn ten allen tijden open een airco kennen ze niet; daar zijn de raampjes voor toch? Na een ritje van ruim een half uur en maar liefst 20 roepies pp armer (160 roepie €1), wees de assistent ons erop dat we onze bestemming hadden bereikt. Na het oversteken van het treinspoor (spoorwegovergangen kennen ze hier niet..) liepen we gelijk het strand op. Wauw, wat een uitzicht! Na een paar uurtjes zonnen, zwemmen in de warme Indische Oceaan en na (voor het eerst) héérlijk pasta te hebben gegeten, keerden we met onze verbrande lijven terug naar het hostel. Eerst een douche en dan lekker naar bed! Aha… dat had je gedacht. In plaats van koud water, kwam er nu géén water uit de kraan! Wees allen gerust, de volgende dag kwamen we erachter dan ons huisgenootje een alles regulerende knop in haar badkamer heeft zitten die ze ‘per ongelijk’ uit had gezet.. Na een heerlijke douche zijn we ons uitstapje naar Colombo begonnen. Ook hier hebben we weer heerlijk gegeten en wat we allemaal hebben gezien? Daar zijn de foto’s voor!

De afgelopen week begon rustig. Maandag verliep onze dag (ongeveer voor het eerst) volgens planning en hebben we ’s avonds onze nieuwe huisgenoot a.k.a. alcoholkoerier ontmoet. Vrouwen mogen hier geen alcohol kopen, dus de komst van deze Australische jongen was meer dan welkom. Tevens zorgde zijn komst voor een nieuw avontuur wat natuurlijk samengaat met een weer lastminute gewijzigde planning. Het leek Bandula een goed idee om met z’n vieren alvast ons visum te gaan verlengen in Colombo, dus zo gezegd zo gedaan. Tijd voor ons eerste treinritje en WAUW dit is nog leuker dan de bus! Ook de deuren van de trein staan altijd open.. ik vraag me tegelijkertijd af of er überhaupt deuren in de trein zitten, maar dat terzijde. De treinsporen lopen hier langs de kust wat zorgt voor een prachtig uitzicht! We hebben hier dan ook met volle teugen van genoten, door in de deuropening te zitten om het uitzicht optimaal te kunnen bewonderen (dit klinkt gevaarlijker dan het is hoor, ongeruste mama’s)! Op nog geen meter afstand van het spoor zijn tal van huisjes te zien; groot, klein, nieuw en vervallen en met op de achtergrond het strand. Aangekomen in Colombo bleek het gebouw waar we moesten zijn niet moeilijk te vinden. Ongeveer 30 verschillende mensen vroegen ons of we geïnteresseerd waren in het laten maken van pasfoto’s of in het kopen van een paspoorthoesje. Eenmaal op de goede verdieping terecht te zijn gekomen, bleek alles nog niet zo eenvoudig. Zo’n drie uur later, waarin we van balie naar balie zijn gestuurd, hebben gewacht, gewacht, naar een andere balie werden gestuurd (plus Els en Wil zijn ‘even’ geld gaan pinnen… ‘cash only’ dus ze moesten met een tuktuk naar een pinautomaat ) en gewacht, hadden we dan eindelijk ons paspoort terug mét stempel! Uitgehongerd hebben we een lokaal restaurantje opgezocht en hier voor 900 roepies uitgebreid gegeten en gedronken met z’n vieren, ik zeg goede deal!

De rest van onze projectdagen verliepen redelijk volgens planning, maar de avonden werden soms wat eentonig. Vandaar dat we op pad zijn gegaan met onze huisgenoot die ons heeft voorzien van een fles prima Chardonnay! We hebben lekker burgerlijk gekaart en een gezellig avond gehad. De volgende dag wilden we dit herhalen, maar dit bleek een minder succes.. De fles die we hadden gekocht had overduidelijk een verkeerd etiket gekregen want er zat zeker géén wijn in, maar eerder iets als azijn! Gelukkig mochten Els en ik wat slokken van Willeke’s bier hebben om de pijn te verzachten. De tweede projectweek zit er al weer op, waardoor de tijd toch ineens toch wel snel gaat.. Gelukkig hebben we een leuk weekend voor de boeg, maar daarover later meer!

Liefs,

Daph, Elsbeth & Willeke

Een gezellige (beesten)boel

Hallo moppies

Na ons vorige verslag is er weer ontiegelijk veel gebeurd. De eerste dagen project zitten erop en we voelen ons steeds meer thuis in de cultuur. Door de constante warmte en het slome ritme van onze Sri Lankaanse dorpsgenootjes zijn we helemaal tot rust gekomen. Bijna zen zou je kunnen stellen. Wij hebben daar helemaal geen meditatiecentrum voor nodig.

Natuurlijk zijn er nog steeds dingen waar we aan moeten wennen. Zo kwam ik de eerste dag op de preschool om daar mee te helpen. Ik stelde me voor (“Ayubowan, magee name Elsbeth”) en wilde daarna meteen vragen waarbij ik kon helpen en wat het schema voor de kinderen was. Hahaha! Daar ben ik wel op terug gekomen. De leidsters op de preschool zetten mij neer op een stoel en begonnen me allerlei vragen te stellen over Nederland en of ik broertjes en zusjes had, etc. Ik heb uiteindelijk denk ik meer tijd doorgebracht met de collegaatjes dan met de kinderen.

Dat het belangrijk is voor de mensen hier om je te leren kennen, merkten we ook op het nutrition centre. Daphne en ik zaten daar wat met de baby’s te spelen en te kroelen en wat mee te klappen op de muziek, toen plotseling een hele kring van leidsters om de box heen stond en iedereen wilde dat we gingen dansen en klappen. Willeke werd vanaf de andere kant van het nutrition centre ook onze kant op gesleurd en bijna gedwongen om mee te dansen in de box. Vanaf dat moment hadden we een hogere status. Dat merkten we aan het feit dat we nu opeens bij de theepauze mochten zijn en taart kregen. Tijdens het theemomentje met twee leidsters (die 18 en 19 jaar waren) leerden zij ons wat Singalees en wij hen wat Nederlands. Op het moment is ons Singalees nog net zo goed (lees slecht) als onze Sri Lankaanse dans skills, maar we worden steeds beter. Mahesh leert ons, nee probéért ons wat basis Singalees te leren. Ik dacht dat iedereen heel beleefd was in Sri Lanka, maar hij lachte ons gewoon keihard uit toen we begonnen te praten in zijn taal haha. De Nederlandse woorden bleven bij de leidsters schijnbaar wel hangen, want om 17.00 uur, toen we terug liepen naar het hostel riepen de ze ons na: “Doei sisters!”

De dag erop vonden we ’s ochtends een briefje aan onze deur van ons huisgenootje uit Chicago: “Good morning! Beware! Keep doors closed. A squirrel ran into my bedroom this morning. See you at breakfast? Keira.” En inderdaad. Na het ontbijt werden we verwelkomd door een mini-eekhoorntje. Met een mooi domino effect tot gevolg. Daphne gilde als een speenvarken, waardoor Willeke schrok en ook gilde en ik uiteindelijk een halve hartverzakking kreeg. De eekhoorn is by the way een mooie aanvulling op onze huisdieren. We hebben tot nu toe een heleboel muggen, een kakkerlak en een eekhoorn en dan voor in de tuin een aantal honden en katten. Een gezellige beestenboel.

Nadat we drie keer opnieuw een afspraak met Bandula (onze contactpersoon) gemaakt hadden om naar het centrum van Moratuwa te gaan en de weg te leren naar het trein en busstation, nam Mahesh ons mee. Dit is dagelijkse kost. Je maakt een afspraak, je wacht twee uur terwijl de persoon met wie je afgesproken had niet op komt dagen en maakt vervolgens opnieuw een afspraak. Onderweg vingen we de allereerste glimp op van de Indische oceaan! Om op het strand te komen, is het de bedoeling dat je over het spoor heen loopt. Toen we uitlegden dat je in Nederland echt niet zo dicht bij het spoor kan komen, lachte Mahesh weer heel hard. Het begint een beetje een ritueel te worden, het uitlachen van die gekke Nederlanders.

Oh en by the way nog even een update voor de mensen die benieuwd zijn naar hoe het gaat met de wc. Status: onveranderd. Wel zijn we blij dat we nu na een week eindelijk doorhebben hoe de heater werkt en warm kunnen douchen. Tot nu toe voelde het namelijk nogal als een ice bucket challenge als we onder de douche stonden.

Hele dikke knuf en liefs,

Els, Daphne en Willeke

Wat een ellende versus Liefde op het eerste gezicht!

Ayubowan allemaal!

Wauw wat een lange en vermoeiende reis hebben we achter de rug! We zijn geen 18 meer en dat hebben we gemerkt

Een nachtje doorhalen valt dan ook niet mee haha! De eerste vlucht duurde zo’n 6 uur. Elsbeth heeft deze vlucht als een roosje geslapen, wat bij Willeke ook het geval leek. Leek inderdaad, want al snel na haar ontwaking trok ze wit weg. Daphne rende als een malle naar de bemanning voor suiker. Deze zaten lekker thee te leuten, maar binnen no time sprong iedereen op. De een met een doos chocolade, de andere met een beademingsapparaat. Terwijl het hele vliegtuig toekeek lag Willeke op de grond en zat Daphne bij haar hoofd. Ja je leest het goed, Elsbeth sliep nog steeds. Om een lang verhaal kort te maken; Willeke was maar eventjes duizelig en het viel reuze mee, al dacht de bemanning dat ze dronken was! Maar wat wil je met vijf flesjes wijn…. (waarvan er nog twee over zijn gebleven; de helden).

De tweede vlucht begon met de titel, ‘wat een ellende’. Elsbeth en Daphne zaten er heeeelemaal doorheen want vliegen is echt niet ons ding!!! Maar ach, ook deze vlucht weer overleefd.

Op het vliegveld werden we opgehaald door een vrouw van de organisatie en een andere Nederlandse vrijwilliger. Samen met hun, nog een werknemer van de organisatie en zijn vader, reden we in een luxe taxibusje naar onze bestemming. En wauw wat een chaos is het verkeer!!! Onderweg maakte we een stop om kennis te maken met een echt kopje Sri Lankaanse thee, wat overigens niet eens op thee lijkt. Zij drinken de thee erg sterk met ontzettend veel melk en nog veel meer suiker waardoor het meer smaakt naar chocomel met honing!

Na een rit van bijna 2uur kwamen we op onze bestemming aan en maakten we kennis met de titel ‘liefde op het eerste gezicht’. We werden warm ontvangen door de mensen van de organisatie. ‘You look just like dolls’. De muzieklerares van de organisatie (de organisatie is hier net een klein dorpje), vroeg ons om een Nederlands kinderliedje te zingen wat goed deed aan de sfeer!

Vandaag hebben we meer informatie gekregen over de organisatie en zijn we meegenomen naar het Nutrition Centre waar we gaan werken. Veel kindjes lagen nog te slapen en anderen verwelkomden ons met hun glimlachje, wat een dotjes! Daarna zijn we naar ‘het’ meditatiecentrum van het dorp gewandeld. Hier kregen we een rondleiding en werden uitgenodigd om een keer een dag mee te doen, dus wie weet

We zijn net met de auto naar de supermarkt gebracht, want ze denken hier dat we geen regen gewend zijn haha.. Na onze eerste inkopen te hebben gedaan, gaan we nu proberen onze wc te fiksen, want deze spoelt nog steeds niet door… Frank (papa Willeke), heb jij misschien een nieuwe pot?!

Liefs,

Elsbeth, Daphne & Willeke

Vliegtuigkriebels en prikkende ogen

Lieve allemaal,

Daar zitten we dan. Nog een half uur tot we gaan boarden! Net afscheid genomen, Willeke en Daphne iets minder stoer dan Elsbeth

.We vinden het nog een beetje onwerkelijk, maar over 12 uur zitten we , waarschijnlijk drijvend in het zweet, in Colombo.

Om half 2 lokale tijd worden we opgehaald (dus 9 uur voor jullie), het is daar 4,5 uur later. Hier worden we opgehaald door een taxibedrijf wat ons naar onze verblijfplaats brengt. Hier hebben we nog de hele middag om er achter te komen of we alles bij ons hebben en om uit te zoeken waar onze stageplek is!

We vertrouwen op onze WIFI, dus jullie horen morgen meer van ons!

Liefs

,

Elsbeth, Daphne en Willeke