Hallooooo lieve allemaal

,

Zaterdag was het dan zover, als een stel goede toeristen pakten we al redelijk vroeg de trein naar Hatton om de Adam’s Peak te gaan beklimmen! Na wat ellendige ritjes gunde we onszelf een eerste klas reis, maar daar dachten ze bij de kaartverkoop anders over: ‘fully booked’. Met ons tweede klas kaartje in onze hand werden we al snel benaderd door een dove man. Hij plaatste ons op het perron en maakte ons duidelijk dat we op die plek moesten wachten. Even later kwam de trein aanrijden en daar was de man weer. Hij sprintte als een malle naar een gesloten deur en wuifde ons naar binnen en tadaaaa drie zitplekken voor ons! Natuurlijk wilde hij graag een bijdrage voor zijn dovenschool, maar ach, wij konden zitten!!! Na een treinreis van ruim vijf uur en een taxirit in de bergen van ongeveer anderhalf uur, kwamen we dan eindelijk op plaats van bestemming aan en ja het was het allemaal waard! We werden vriendelijk ontvangen, de kamer was meer dan prima, we hebben heerlijk gegeten en ook de biertjes smaakten top!

Vol goede moed doken we al vroeg onze bedjes in, want de wekker stond om 01.45! Bij het opstaan bleek de nacht niet zo voorspoedig als gehoopt, want Wil was ziek geworden. Bikkel als ze is, heeft ze toch besloten om het te proberen! Oke daar gingen we dan, links afslaan, langs het politiebureau, langs de grote buddha en dan de brug over, vervolgens langs de monniken om weer wat van onze roepies af te staan en daar zou het begin zijn! Helaas werd Willeke, zelfs na het gebedje van de Monnik weer ziek en hebben Els en ik (daph) haar terug moeten brengen naar het guesthouse. En waar zijn die tuktuks als je ze nodig hebt? Precies, nergens!! We verhoogden dan ook ons tempo en waren bijna drie kwartier later dan gepland weer bij het begin van de klim. We hadden dus duidelijk nog iets in te halen! Na ongeveer een half uur van onze starsprint was dit ook wel te merken; nu al zeiknat en doorweekt van het zweet. Meer dan ‘goed blijven ademen’, ‘we kunnen dit’ en ‘wat doen we onszelf aan’ konden we niet uitbrengen haha, maar na een krappe twee en half uur (wat echt een toptijd is, google maar even ja!!!) was daar het eindresultaat! Na een klim van 7km, bestaande uit zo’n 5000 tot 6000 traptreden, stonden we boven op de Adam’s Peak! Op tijd voor de zonsopkomst konden we eindelijk op adem komen en wauw wat waren we trots op onszelf!!!! Voor de terugweg namen we dan ook alle tijd, we moesten ten slotte nog het een en ander inhalen: pauzes nemen, foto’s maken, genieten van het uitzicht en natuurlijk het niet kunnen kletsen op de heenweg. De rest van de dag hebben we lekker uitgerust; we hoefden gelukkig pas de volgende dag terug te reizen.

Bij terugkomst was dan echt onze laatste week hier op het project aangebroken. Woensdag hebben we al afscheid genomen van de kindjes op de pre school tijdens hun kerstviering! Gekleed in onze Sari’s werden we als echte gasten ontvangen om de optredens van de kinderen te mogen bewonderen en er was zelfs een echte Santa aanwezig haha!

Vandaag is onze laatste dag hier.. We hebben net nog wat cadeautjes (stickers, ballonnen, stempels en foto’s) afgegeven op de pre school en afscheid genomen van de leidsters. Straks voor het laatst kroelen met de kindjes in het Nutrition Centre en dan is het echt tijd om onze spulletjes in te gaan pakken! Vanavond gaan we nog even lekker met z’n drietjes uit eten, want morgenochtend is dan toch echt het moment aangebroken dat we worden gesplitst. Als Els en ik onze rondreis gaan beginnen in Kandy, zal Willke’s reis naar huis beginnen.. Best een gek idee en we gaan haar zeker missen!!!! We hebben een toptijd hier gehad op het project

Even wat praktische info voor de mensen die echt niet zonder ons kunnen.. Els en ik nemen beiden geen laptop mee tijdens onze reis. We weten dan ook niet of we in de gelegenheid zijn om de blog verder bij te houden, maaaar mocht er zich een kansje voordoen, zullen we deze natuurlijk zeker benutten!

Jullie horen nog van ons!

Heel veel liefs,

Daph, Elsbeth & Willeke