Hallo moppies

Na ons vorige verslag is er weer ontiegelijk veel gebeurd. De eerste dagen project zitten erop en we voelen ons steeds meer thuis in de cultuur. Door de constante warmte en het slome ritme van onze Sri Lankaanse dorpsgenootjes zijn we helemaal tot rust gekomen. Bijna zen zou je kunnen stellen. Wij hebben daar helemaal geen meditatiecentrum voor nodig.

Natuurlijk zijn er nog steeds dingen waar we aan moeten wennen. Zo kwam ik de eerste dag op de preschool om daar mee te helpen. Ik stelde me voor (“Ayubowan, magee name Elsbeth”) en wilde daarna meteen vragen waarbij ik kon helpen en wat het schema voor de kinderen was. Hahaha! Daar ben ik wel op terug gekomen. De leidsters op de preschool zetten mij neer op een stoel en begonnen me allerlei vragen te stellen over Nederland en of ik broertjes en zusjes had, etc. Ik heb uiteindelijk denk ik meer tijd doorgebracht met de collegaatjes dan met de kinderen.

Dat het belangrijk is voor de mensen hier om je te leren kennen, merkten we ook op het nutrition centre. Daphne en ik zaten daar wat met de baby’s te spelen en te kroelen en wat mee te klappen op de muziek, toen plotseling een hele kring van leidsters om de box heen stond en iedereen wilde dat we gingen dansen en klappen. Willeke werd vanaf de andere kant van het nutrition centre ook onze kant op gesleurd en bijna gedwongen om mee te dansen in de box. Vanaf dat moment hadden we een hogere status. Dat merkten we aan het feit dat we nu opeens bij de theepauze mochten zijn en taart kregen. Tijdens het theemomentje met twee leidsters (die 18 en 19 jaar waren) leerden zij ons wat Singalees en wij hen wat Nederlands. Op het moment is ons Singalees nog net zo goed (lees slecht) als onze Sri Lankaanse dans skills, maar we worden steeds beter. Mahesh leert ons, nee probéért ons wat basis Singalees te leren. Ik dacht dat iedereen heel beleefd was in Sri Lanka, maar hij lachte ons gewoon keihard uit toen we begonnen te praten in zijn taal haha. De Nederlandse woorden bleven bij de leidsters schijnbaar wel hangen, want om 17.00 uur, toen we terug liepen naar het hostel riepen de ze ons na: “Doei sisters!”

De dag erop vonden we ’s ochtends een briefje aan onze deur van ons huisgenootje uit Chicago: “Good morning! Beware! Keep doors closed. A squirrel ran into my bedroom this morning. See you at breakfast? Keira.” En inderdaad. Na het ontbijt werden we verwelkomd door een mini-eekhoorntje. Met een mooi domino effect tot gevolg. Daphne gilde als een speenvarken, waardoor Willeke schrok en ook gilde en ik uiteindelijk een halve hartverzakking kreeg. De eekhoorn is by the way een mooie aanvulling op onze huisdieren. We hebben tot nu toe een heleboel muggen, een kakkerlak en een eekhoorn en dan voor in de tuin een aantal honden en katten. Een gezellige beestenboel.

Nadat we drie keer opnieuw een afspraak met Bandula (onze contactpersoon) gemaakt hadden om naar het centrum van Moratuwa te gaan en de weg te leren naar het trein en busstation, nam Mahesh ons mee. Dit is dagelijkse kost. Je maakt een afspraak, je wacht twee uur terwijl de persoon met wie je afgesproken had niet op komt dagen en maakt vervolgens opnieuw een afspraak. Onderweg vingen we de allereerste glimp op van de Indische oceaan! Om op het strand te komen, is het de bedoeling dat je over het spoor heen loopt. Toen we uitlegden dat je in Nederland echt niet zo dicht bij het spoor kan komen, lachte Mahesh weer heel hard. Het begint een beetje een ritueel te worden, het uitlachen van die gekke Nederlanders.

Oh en by the way nog even een update voor de mensen die benieuwd zijn naar hoe het gaat met de wc. Status: onveranderd. Wel zijn we blij dat we nu na een week eindelijk doorhebben hoe de heater werkt en warm kunnen douchen. Tot nu toe voelde het namelijk nogal als een ice bucket challenge als we onder de douche stonden.

Hele dikke knuf en liefs,

Els, Daphne en Willeke